Omwonenden hebben zeer veel overlast van alle bouwwerkzaamheden op Oostenburg Noord en constateren daarbij een totaal gebrek aan communicatie van de kant van de bouwers en projectontwikkelaars. Ze worden met hun klachten van het kastje naar de muur gestuurd en worden niet serieus genomen. Het lijkt wel, zeggen ze, dat zij, als bewoners van de omliggende eilanden, door de bouwers niet als direct betrokkenen worden beschouwd. Op 23 december heeft een van de omwonenden als inspreker het Dagelijks Bestuur en de Stadsdeelcommissie van problemen op de hoogte gebracht.
Beeld: Jan Postma
Ooit, bij het begin van de bouw van Oostenburg, was er een maandelijks overleg op het kantoor van Stadgenoot, toen nog eigenaar van Oostenburg. Aanwezig waren daarbij de SOO, de ontwikkelaar namens het rijk en de andere projectontwikkelaars, en ook de vertegenwoordigers van bewoners van de omliggende eilanden. Er werd informatie gedeeld met bewoners over wat er de komende tijd aan werkzaamheden aan de orde zou komen. Toen eind 2020 de verantwoordelijkheid van het project van Stadgenoot overging op de projectontwikkelaars, is op zeker moment het maandelijks overleg gestopt en vanaf dat moment werden bewoners van Oostenburg zelf en van Wittenburg en van de Czaar Peterbuurt niet meer geïnformeerd. En dus voelen de bewoners zich door gebrek aan informatie al te vaak overvallen door ernstige geluidsoverlast, zoals het slaan van damwanden en het jekkeren van de betonnen vloeren van de Werkspoorhal.
Maar ook was er begin december een incident met een woonark in de Oostenburgervaart. De bewoonster was een paar dagen afwezig en bij terugkeer constateerde zij schade aan haar boot. De gangboorden lagen eraf en de draagconstructie was ontzet. Het was duidelijk dat haar boot was aangevaren maar er was geen enkel bericht achtergelaten. In haar afwezigheid was op die plek met pontons gemanoeuvreerd en uiteindelijk bleek dat een boot van Nautisch Toezicht verantwoordelijk was geweest voor de aanvaring. Het bleek zeer lastig iemand te vinden die de verantwoordelijkheid wilde nemen, iedereen wees naar elkaar, aannemer, onderaannemer, en daarna was het het punt dat niet bekend was welke boot het precies was geweest. Niemand nam het op zich om uit te zoeken wat er moest en waar de formele aansprakelijkheid lag.
De bewoonster verlaat haar boot vaker om de grote geluidsoverlast van het slaan van de damwanden te ontvluchten , maar durft door dit incident eigenlijk ook weer niet weg. En ook zij voelt zich niet gehoord, niet geïnformeerd en van het kastje naar de muur gestuurd.
Het blijkt onduidelijk te zijn wie er in een geval als Oostenburg nou eigenlijk verantwoordelijk is voor de informatievoorziening aan bewoners en het opnemen van klachten en zorgen voor fatsoenlijke afwikkeling bij ongelukken. Iedereen schuift de hete aardappel door. Als het echt spaak loopt willen de gebiedsmakelaars wel helpen, maar zij zeggen erbij dat ze eigenlijk niet veel kunnen omdat de verantwoordelijkheid toch bij de projectontwikkelaars ligt.
Sommige leden van de stadsdeelcommissie vroegen het Dagelijks Bestuur om te zorgen voor meer helderheid bij toekomstige vergelijkbare projecten. Een situatie als deze mag toch niet meer voorkomen, zeiden zij. Het DB beloofde in zijn algemeenheid meer te kijken naar werkzaamheden over het water, en zij stelden zich beschikbaar om in dit specifieke geval van de aanvaring te zoeken naar een oplossing
Maar het gaat natuurlijk om een veel groter en structureler probleem. Iedereen in Amsterdam weet dat de gemeente heel veel geld besteedt aan ‘communicatie’ . Bewoners van de Oostelijke Eilanden krijgen het Czaar Peter Journaal in de bus , de informatievoorziening die in een oplage van 9500 huis aan huis wordt verspreid. Daarin kan iedereen lezen hoe trots de gemeente verslag doet van alle mooie ontwikelingen. Maar dat is niet wat bewoners nodig hebben. Omwonenden van grote projecten voelen zich door de bouwers en projectontwikkelaars niet serieus genomen. Zij zijn simpelweg zijn geen partij voor de krachten bij zo’n gigantisch project midden in een woongebied. De gemeente zou kunnen overwegen een deel van het communicatiebudget te gebruiken om te garanderen dat bewoners bij grote projecten vlak bij of midden in een woongebied altijd goed worden geïnformeerd. De gemeente zou zich verantwoordelijk kunnen voelen in dergelijke situaties de belangen van bewoners te beschermen, ook als formeel projectontwikkelaars de touwtjes in handen hebben. En het zou helemaal mooi zijn als de gemeente zich ook inspant ervoor te zorgen dat bewoners dan niet meer van het kastje naar de muur worden gestuurd, maar dat er een systeem komt dat toegerust en bevoegd is om iets te doen met klachten en meldingen van ongelukken.